پیچ و مهره سازه های فولادی ساختمانی نیازمند توجه است

(1) به منظور قابل اعتماد کردن اتصالات اجزاء، تعداد پیچ ​​ها در هر گره و یک انتهای اتصال اتصال نباید کمتر از دو باشد. با این حال، برای برش عضو مرکب، یک اتصال انتهایی ممکن است اتخاذ شود.
(2) اتصالات پیچی معمولی که مستقیماً بارهای دینامیکی را تحمل می کنند باید مهره های دوتایی یا سایر اقدامات را برای جلوگیری از شل شدن مهره ها اتخاذ کنند، مانند استفاده از واشر فنری یا جوش دادن مهره ها و پیچ ها تا حد مرگ.

(3) اگر فاصله زیادی بین پیچ‌های سازه فولادی ساختمانی و دیوار سوراخ وجود داشته باشد، باید فقط برای اتصالاتی که در جهت محور میله کشیده می‌شوند استفاده شود. در اتصال ثانویه سازه تحت بار استاتیکی، اتصال سازه جداشدنی و اتصال نصب برای عضو ثابت کننده موقت، می توان از اتصالات پیچ معمولی نیز استفاده کرد. اما در اتصالات مهم مانند اتصال بین تیر ترمز یا فلنج بالایی تیر جرثقیل و ستون، زیرا این اتصال نیروی واکنش پشتیبانی افقی تیر ترمز را منتقل می کند و تحت بارهای دینامیکی مکرر قرار می گیرد، با مقاومت بالا ابتدا باید از اتصالات پیچ و سپس اتصال جوشی استفاده شود.

(4) هنگامی که از پیچ های با استحکام بالا برای اتصال اعضای فولادی پروفیل شده استفاده می شود، استحکام فولاد پروفیل شده نمی تواند اطمینان حاصل کند که سطوح اصطکاک در تماس نزدیک هستند. بنابراین استفاده از فولاد پروفیل به عنوان قطعه اتصال مناسب نیست، بلکه باید به جای آن از صفحات فولادی استفاده شود.

(5) در محدوده اتصال پیچ و مهره با استحکام بالا، روش درمان سطح تماس جزء باید در نقشه ساختمانی نشان داده شود تا از اتصال قابل اعتماد اجزا اطمینان حاصل شود.